Pewnego dnia w autobusie kierowca zauważył starszą kobietę, która nie miała biletu. Miała na sobie stare palto i z trudem trzymała się poręczy. Autobus był prawie pusty, a za oknem delikatnie padał deszcz.
Kierowca kilkakrotnie poprosił ją o opuszczenie pojazdu, ponieważ nie zapłaciła za przejazd. Kobieta milczała, mocniej ściskając swoją torebkę. Atmosfera w autobusie stawała się coraz bardziej napięta. Niektórzy pasażerowie odwracali wzrok, by nie patrzeć na całą sytuację.
Kobieta powoli podeszła do wyjścia. Gdy drzwi się otworzyły, zimne, deszczowe powietrze uderzyło ją w twarz. Zatrzymała się, spojrzała na kierowcę i powiedziała:
— Kiedyś z miłością uczyłam i wychowywałam dzieci. Wyrosły i stały się wielkimi ludźmi, jak ty. A teraz nie wolno mi usiąść.
Po tych słowach wyszła, a autobus opustoszał. Kierowca pozostał w ciszy, rozmyślając nad tym, co się wydarzyło. Niektórzy pasażerowie opuścili autobus, zostawiając swoje bilety na siedzeniach.
Następnego ranka kierowca znów pojechał swoją trasą, ale tym razem był nie tylko uważny wobec pasażerów — zastanawiał się też nad swoimi czynami. Zaczął dostrzegać ludzi, którzy potrzebowali pomocy, zwłaszcza starszych.
Tydzień później, gdy jego zmiana dobiegała końca, znów zobaczył tę kobietę na jednym z przystanków. Zatrzymał autobus i podszedł do niej.
— Przepraszam — powiedział. — Wtedy się pomyliłem.
Spojrzała na niego i łagodnie się uśmiechnęła.
— Życie nas wszystkich uczy. Najważniejsze to być uważnym i słuchać — odpowiedziała.
Pomógł jej wsiąść do autobusu, zaproponował herbatę i jechali w ciszy, ale atmosfera nie była już ciężka jak wcześniej.
Od tego czasu kierowca zawsze nosił ze sobą kilka dodatkowych biletów, by pomóc tym, którzy nie mogli zapłacić za przejazd. Stał się bardziej uważny wobec każdego pasażera, zwłaszcza starszych, i zawsze starał się okazywać troskę.
Wspominał słowa tamtej kobiety i zrozumiał, jak ważne jest okazywanie szacunku i wsparcia. Małe gesty naprawdę mogą zmienić świat na lepsze.
