Myślałam, że wiem wszystko o swoim mężu Peterze, aż podsłuchałam rozmowę jego matki Ingrid i siostry Klary. Ich słowa wstrząsnęły mną i zmusiły do przemyślenia wszystkiego, co wiedziałam o naszej rodzinie.
Byliśmy małżeństwem od trzech lat. Nasze relacje były burzliwe, ale pełne miłości. Kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży z naszym pierwszym dzieckiem, to było spełnienie marzeń. Teraz, oczekując drugiego dziecka, życie wydawało się idealne. Ale wkrótce zaczęłam zauważać, że jego rodzina nie traktuje mnie zbyt ciepło.
Uczyłam się niemieckiego, aby łatwiej komunikować się z Peterem i jego rodziną, ale nie wiedzieli, że rozumiem więcej, niż pokazuję. Ingrid i Klara często nas odwiedzały, i choć były grzeczne, czułam, że ich uprzejmość jest sztuczna. Pewnego dnia podsłuchałam ich rozmowę o naszym synu. Ingrid powiedziała: „Ta sukienka wcale jej nie pasuje”, a Klara dodała, że nasz syn nie wygląda jak Peter. Zamarłam, słysząc ich wątpliwości co do ojcostwa.
Bardzo mnie to zraniło, ale nie chciałam robić z tego większego problemu i postanowiłam nic nie mówić. Jednak gdy znów podsłuchałam ich rozmowę, w której sugerowały tajemnicę o naszym pierwszym dziecku, moje serce opadło.
Po narodzinach drugiego dziecka postanowiłam, że muszę porozmawiać z Peterem. Zapytałam go, co ukrywa. Jego twarz zbledła, a on przyznał, że jego rodzina nalegała na wykonanie testu na ojcostwo, który pokazał, że nie jest ojcem naszego pierwszego dziecka. Byłam w szoku i nie mogłam uwierzyć własnym uszom. Jak to możliwe? Nigdy mu nie zdradziłam!
Peter wyjaśnił, że pomimo wyników testu zawsze czuł, że nasz syn jest jego. Bał się powiedzieć mi prawdę, obawiając się, że to nas rozdzieli i zaszkodzi naszej rodzinie. Byłam załamana i czułam się zdradzona.
Chociaż było mi przykro, wiedziałam, że Peter nie jest złym człowiekiem. Był pod presją ze strony swojej rodziny, co skomplikowało jego decyzje. Rozumiałam, że zawsze był kochającym mężem i ojcem, mimo swojego błędu.
Wracając do domu, znalazłam Petera siedzącego przy stole z oczami spuchniętymi od łez. „Przykro mi”, wyszeptał. Wiedziałam, że nie możemy po prostu wyrzucić tego na śmietnik.
„Znajdziemy sposób”, powiedziałam cicho. „Razem”.
